20 lipca, podczas kolejnego spotkania członków DKK w Filii w Grabowie, czytaliśmy głównie wiersze z tomów: „Struna światła”, „Hermes, pies i gwiazda”, „Pan Cogito” oraz „Studium przedmiotu”. Przyglądaliśmy się refleksji Herberta nad człowiekiem w świecie kultury i w świecie przedmiotów, gdzie stawał się albo smutno ironizującym komentatorem, albo moralizującym i oceniającym krytykiem. Podczas dyskusji nie zabrakło też wątków biograficznych oraz odniesień nawiązujących do historii naszego kraju.
W. Szymborska napisała o poecie: „Można było ręką zasłonić nad wierszem nazwisko, a i tak tekst jego był zawsze rozpoznawalny”. I taka też jest nasza refleksja – poezję Herberta można określić mianem jedynej w swoim rodzaju, oryginalnej (i przez to rozpoznawalnej), a jednocześnie przystępnej, zrozumiałej i jakże uniwersalnej. Jest ona odzwierciedleniem wierności autora samemu sobie, bo, jak czytamy w „Przesłaniu Pana Cogito”, „trzeba dać świadectwo”.
Członek DKK
